Z czego wyplata się koszyki?

Podstawowe odmiany wierzb (wiklin), na których opiera się przemysł koszykarski.

– Wierzba amerykanka – jest dominującą w uprawach plantacyjnych w Polsce. Nie znosi gleb suchych i zbyt wilgotnych, ładnie rośnie na glebach dobrych i średnio dobrych. Utrzymuje ona swoje bardzo dobre właściwości mimo wegetatywnego sposobu rozmnażania, co jest rzadkością w uprawie roślin. Łączy w sobie wiele korzystnych cech zarówno w uprawie jak i w produkcji koszykarskiej. Odmiana ta charakteryzuje się ogromnymi właściwościami technicznymi, jest odporna na złamania i zginania, łatwo daje się korować, dlatego jest bardzo ceniona przez koszykarzy wyplatających wiklinowe przedmioty. Ta odmiana wikliny jest mało odporna na choroby, szkodniki, przymrozki i chłody. Pomimo to, ma tyle cech dodatnich, że jest bardzo popularna i ceniona w przemyśle wikliniarsko-koszykarskim.

– Wierzba wiciowa – konopianka – ma bardzo liczne odmiany (około 300). Posiada liście podobne do konopii, stąd pochodzi polska nazwa tej wikliny. Występuje jako krzew, rzadziej jako drzewo. Krzewy osiągają wysokość do 5m, a drzewka do 10m. Po wyschnięciu nie traci swojego koloru, dlatego pręty nie są korowane szczególnie poniżej 180cm długości i wyplata się tzw. wyroby zielone, które charakteryzują się dużą wytrzymałością ze względu na korę. Pręty dłuższe, powyżej 180cm poddaje się przeróbce na taśmę wiklinową. Wiklina ta najlepiej udaje się na wilgotnych i mokrych napływowych lub gliniastych glebach oraz na przyrzecznych łąkach. Konopianka jest odporna na przymrozki.

– Wierzba purpurowa – krzew o wysokości 3-4m, posiada liczne odmiany. Rośnie nad rzekami i potokami na żyźniejszych glebach piaszczystych. Jest mniej wymagająca od konopianki, a przy tym wytrzymała na mrozy i upały. Ma bardzo elastyczne i mocne pędy. Wadą tej wikliny jest zła korowalność i słabe plony, dlatego też nie uprawia się jej, natomiast wykorzystuje się ją do krzyżówek międzygatunkowych.

– Wierzba migdałowa – kiedyś była uznawana za najlepszą odmianę wierzb koszykarskich. Ma wiele odmian. W stanie dzikim występuje nad rzekami, rowami, potokami i rośnie jako krzew lub drzewko osiągające wysokość do 10m. Wiklina migdałowa daje się łatwo korować, ma twarde i elastyczne drewno odporne na złamania. Cienkie pręty nadają się do wykonywania skomplikowanych splotów koszykarskich. Po okorowaniu kolor drewna jest błyszcząco biały. Wadą tej odmiany jest skłonność do wypuszczania bocznych gałązek, wrażliwość na przymrozki i gradobicie, a przede wszystkim gruby pień.